Compassion in World Farming is een vreedzame organisatie. We hadden daarom nooit kunnen vermoeden ooit nog eens in verband te worden gebracht met een ‘bombardement’. Toch gebeurde het een tijdje geleden. Wat was er aan de hand?

Vorig jaar vroegen we onze achterban via email protest aan te tekenen tegen de plannen voor een mega-koeienstal in het Gelderse Wichmond. Geen normaal melkveebedrijf, maar een mega-embryofabriek waar een internetmiljonair in een razend tempo koeien zwanger wilde maken om vervolgens de embryo’s uit te spoelen, in te vriezen en op een gigafarm in Brazilië geboren te laten worden. Binnen een paar dagen ontving de gemeente Bronckhorst, waar Wichmond ligt, van mensen uit heel Nederland meer dan 10.000 protestmails tegen dit bizarre plan. Direct hing een vertegenwoordiger van de gemeente aan de lijn. Hij was benieuwd naar de achtergronden van ons ‘e-mailbombardement’ en nodigde ons uit voor een gesprek.

18.000 varkens

Hetzelfde gebeurde vorige week, nadat we onze supporters vroegen te mailen tegen de plannen voor een mega-varkensstal in het Brabantse Sint-Oedenrode. Daar ligt een vergunningaanvraag voor een stal voor maar liefst 18.000 varkens op het bord van de gemeenteraad, nadat de provincie Brabant er, vergeefs, alles aan had gedaan de bouw van het varkensbedrijf tegen te houden. Ook omwonenden en andere belanghebbenden verzetten zich tegen de komst van deze nieuwe megastal. Net als in Wichmond ontving de gemeente Sint-Oedenrode in een mum van tijd meer dan 10.000 mailtjes van bezorgde Nederlanders, met de vraag de gewraakte vergunning niet te verlenen. Opnieuw waren de lokale bestuurders overdonderd door de grote aandacht – ook van de media – en volgde al snel een uitnodiging voor een gesprek.

Mega-dierenleed

In zo’n gesprek leg ik dan uit waarom we ons zoveel zorgen maken om de komst van steeds meer megastallen. Die zorgen namelijk voor mega-dierenleed. Dieren staan er altijd binnen, meestal dicht op elkaar en soms nog steeds in krappe kooien. De stallen zijn speciaal ontworpen om zo snel mogelijk zo goedkoop mogelijk vlees of melk te produceren, en daarbij wordt meestal niet gelet op wat een dier nodig heeft om zich goed te voelen. Ik moet de eerste mega-varkensstal nog zien, waar biggen hun staart mogen houden, waar zeugen met biggen niet worden vastgezet tussen stalen stangen en waar de dieren overdag naar buiten kunnen.

Maar het gaat ons niet alleen om het welzijn van de dieren. Ook de vervuiling en de schade aan natuur en milieu gaan ons aan het hart. Megastallen zijn het nieuwe symbool van een almaar uitdijende industrie, die wereldwijd mede verantwoordelijk is voor de uitstoot van heel veel broeikasgassen, voor de opwarming van de aarde en de oneerlijke verdeling van voedsel. Zo’n veehouderij willen we niet in Nederland. Dat is daarom steevast de boodschap aan alle autoriteiten, of ze nu wetten maken in Den Haag of besluiten over vergunningen in provincies en gemeenten.

Niet te benijden

De wethouders en gemeenteraadsleden die ik spreek zijn overigens niet te benijden. Bijna altijd zitten ze in hun maag met een omstreden kwestie die plaatselijk voor veel opschudding zorgt. Bezwaren van de buurt, vrees voor vrachtwagens in de straat, vervuiling van lucht en horizon, beloften die andere bestuurders eerder deden of mogelijke gezondheidsrisico’s door fijnstof: het zijn allemaal zaken waar je als verantwoordelijk wethouder nachten van wakker kunt liggen.

En dan komt er opeens ook nog een ‘bombardement’ met duizenden e-mails, vol argumenten die een plaatselijke overheid in Nederland volgens de wet niet mág meewegen. Dat krijgen we dan ook altijd te horen. Zelfs als wethouders of gemeenteraadsleden het 100% met ons eens zijn vertellen ze ons dat we met onze argumenten in Den Haag moeten zijn.

Natuurlijk weten wij dat óók. Sterker nog: als internationale organisatie doen we er alles aan om ervoor te zorgen dat Europese en nationale wetten voor de veehouderij verbeteren en dat er paal en perk gesteld wordt aan de almaar groter wordende stallen en de steeds verder uitdijende vee-industrie. De regering moet durven kiezen voor een andere, duurzame en veel diervriendelijkere veehouderij. In het belang van de dieren, de leefbaarheid van ons land en uiteindelijk van de hele wereld. Als ze dat doet neemt ze haar verantwoordelijkheid en voorkomt ze dat plaatselijke en regionale bestuurders worden opgezadeld met besluiten over de komst van stallen waarvan de schadelijke effecten veel verder reiken dan de directe omgeving.

In gebreke

De landelijke politiek blijft echter in gebreke. Daarom richten we ons óók tot wethouders en gemeenteraden die, of ze willen of niet, besluiten moeten nemen over de leefomstandigheden van duizenden dieren. En we hopen dat zij de stem van al die Nederlanders die geen megastallen willen daarbij laten meetellen.

‘Bombarderen’ tegen megastallen?