BLOG: Geert Laugs - 22 oktober 2013

Meer dan 10 jaar geleden voerden we actie voor varkens. ’Vera het varken’ was onze mascotte. Vera was een ‘fokzeug’. Ze stond in een kooi, die zó krap was dat ze zich, als ze een echt varken geweest zou zijn, niet eens kon omdraaien.

Overal waar we kwamen reageerden mensen geschokt als we vertelden dat honderden miljoenen zeugen in de EU zó hun dagen sleten. Deze dieren, die alleen maar gehouden worden om zo veel mogelijk biggen te werpen, stonden elke zwangerschap vast tussen stalen stangen. Zodra de biggen zich aandienden verhuisden ze naar een andere afdeling: het kraamhok, waar ze opnieuw klem gezet werden tussen stalen stangen. En zo ging het hun hele leven door: na elke kraamperiode volgde opnieuw de ‘ligbox’ zoals de vee-industrie het verhullend noemde. Zelf spreek ik liever van zeugenkooien: een duidelijkere term die beter weergeeft wat dit wrede voor de dieren betekent.

Succes

Zoals veel van de acties die we eind vorige, begin deze eeuw in Europa voerden had onze campagne succes. Maar zoals altijd in de Europese Unie was het glas slechts half vol. Héél blij waren we met de verplichting dat alle varkens strooisel in de stal moeten hebben. Dat helpt enorm om de verveling in de kale hokken van de vee-industrie tegen te gaan en om te voorkomen dat de dieren elkaar uit frustratie gaan bijten. En voor het eerst werd paal en perk gesteld aan het gebruik van de zeugenkooi: zeugen moeten van de EU vanaf 1 januari 2013 verreweg het grootste deel van hun zwangerschap in groepen worden gehouden. Samen met strooisel in de stal betekent dit een enorme vooruitgang in de levensomstandigheden van deze sociale, slimme en nieuwsgierige dieren.

Een half vol glas

Maar zoals gezegd: het glas was ook half leeg: de wrede kraamhokken, voor zeugen met biggen, bleven toegestaan. En zwangere zeugen mogen zelfs tot vier weken na de inseminatie als vanouds in ‘ligboxen’ worden gehouden. Bovendien kregen de varkenshouders een zeer royale overgangstermijn voordat de groepshuisvesting van zeugen overal in Europa moest zijn ingevoerd. Hoe blij we ook waren met de geboekte winst, al direct na de beslissing van de EU wisten we dus dat we opnieuw actie zouden moeten voeren voor varkens. Want we willen natuurlijk veel meer: geen kooien, geen pijnlijke ingrepen, stro in de stallen en de mogelijk voor alle dieren om buiten te komen. Kortom, een leven dat recht doet aan de eigen aard en natuurlijke behoeften van de dieren.

Meer dan 10 jaar actief voor varkens