BLOG: Redactie CIWF - 19 december 2011

Een tijdje geleden was het verhaal te lezen van de redding van walvis Valentina. Dit is een soortgelijk geweldig verhaal over de redding van een walvis en de reactie van het dier op haar reddende engelen.

De bultrug uit dit verhaal zwom op de migratieroute voor de kust van Californië toen ze helemaal vast kwam te zitten in krabbenvislijnen. Ze was in levensgevaar. Ze zat vast in verzwaarde touwen van soms wel 70 meter lang en het touw had zich om haar staart en haar vinnen gewikkeld en zat zelfs in haar bek. De arme walvis zat zo klem dat de touwen in haar huid sneden en zichtbare verwondingen veroorzaakten.

Het dier was compleet machteloos en moest continu worstelen om haar spuitgat boven water te houden. Er werd een reddingsteam van duikers op haar afgestuurd, maar toen die bij haar aankwamen, twijfelden ze of ze nog te redden was. Bovendien liepen de duikers zelf gevaar, omdat een mens kan overlijden aan de klap van een staart van een bultrug.

Maar bij het lossnijden van de touwen stribbelde het ongelukkige dier helemaal niet tegen en de duikers zagen dat ze hen met haar ogen in de gaten hield terwijl ze met haar bezig waren.

Uiteindelijk lukte het de duikers om haar helemaal los te krijgen uit de krabbenlijnen en ze stonden vervolgens versteld van de hartverwarmende reactie van het dier. Toen ze vrij was, zwom ze rondjes en ging ze alle duikers langs om ze even zachtjes aan te stoten. Een van de redders verklaarde: “Het was een heel teder gebaar, een beetje als een hondje dat blij is om je te zien en ik voelde me totaal niet bedreigd. Het was een geweldige en ongelofelijke ervaring.”

Haar reactie zet ons aan het denken over de raakvlakken die mensen en dieren kunnen hebben, hoewel ze soms zo van ons lijken te verschillen. Een walvisexpert die hielp met de coördinatie van de reddingsactie zei het volgende over het voorval: “Je wilt niet te snel menselijke eigenschappen toedichten aan dieren, maar de walvis maakte sprongetjes en tikte de duikers steeds zachtjes aan. Ik weet niet precies wat er in haar hoofd omging, maar het was iets wat ik nooit van m’n leven zal vergeten. Het was gewoon ontzettend gaaf.”

In het boek ‘The Animal Mind’ nemen schrijvers Gould en Gould een interessant standpunt in over het vermogen van deze grote zeegzoogdieren om bepaalde zaken te begrijpen. Ze komen in hun boek namelijk tot de conclusie dat we misschien sneller de intelligentie en het gevoel van andere primaten erkennen, omdat ze qua gebaren en ervaringen veel meer op ons lijken en daardoor voor ons beter te ‘lezen’ zijn. Misschien komt die erkenning van de complexiteit van dieren die onder water leven later, omdat we onszelf in eerste instantie minder in die dieren herkennen.

Bronnen:

San Francisco Chronice (14/12/05). Daring rescue of whale off Farallones. Accessed 17/12/09.
Gould, J.L. and Gould, C.G. (1994) The Animal Mind. Scientific American Library, New York.

Walvissen begrijpen ons